Zaterdag 29 januari. We vertrekken met het vliegtuig via Brussel Airport naar Finland (Kittilä). Reisduur zo’n 3u.
Hierna stond ons wel nog een busreis te wachten van 3u naar Lannavaara. Heel noordelijk in Zweden.
Onderweg zie we de eerste uitzichten van Finland met onder andere de skipistes van Levi en besneeuwde bomen. Temperatuur -25°C.
We krijgen van “Daisy” – Is een man hoor. Het verhaal erachter moet je hem zelf maar eens vragen –  een lunch aangeboden op de bus als middagmaal. Hij is iemand van de organisatie “Explore the North” die samenwerkt met Nordic. Toffe kerel.
We krijgen nog wat algemene info en onze kamernummer toegewezen.
We komen dichter en dichterbij en nemen de laatste afslag. De “Aurora Mountain Lodge”, ons verblijf ligt op het einde van de straat in het plaatsje Lannavaara dat zo’n 80 inwoners telt.
We voelen de koude door onze jeans bij het afstappen van de bus. Brrr, dat beloofd voor deze week.
Tijdens de algemene kennismaking en infosessie in de  lounge van de lodge warmen we verder op. In het Engels, want we zijn met Belgen, Nederlanders en Fransen aanwezig. We halen onze extra kledij af die ook in het pakket inbegrepen zit: Sneeuwschoenen, broek, jas, balaclava en handschoenen.
Het is ondertussen pikkedonker – Ja, vanaf half 4 was het al donker – maar kunnen nog kiezen tussen een aantal activiteiten voor het eten geserveerd wordt. Eén van die activiteiten was een bezoek in de plaatselijke huskykennel. Je hoort de honden al blaffen, want voor hun is het ook bijna etenstijd. We trekken onze thermische en gekregen kledij aan en gaan naar buiten bij -22°C .Na een heel uitgebreide uitleg over de hondjes en gaan we ze eten geven.
Waw, wat een schitterende dieren. Je mag ze aaien, want ze zijn superlief. Nooit agressief. En genieten dat ze doen.
Wist je dat ze per dag zo’n 9000 calorieën ELK opeten om ze sterk te houden. Gelukkig eten wij dit niet op, hehe.
De eerste kennismaking is nog maar gemaakt en ben nu al verliefd op deze beestjes. Later op de week zullen we een huskytocht doen met deze woefjes. Tijd om nu zelf iets te gaan eten.

Zondag 30 januari, dag 2 in het koude lapland, want het is alweer zo’n 28°C onder nul.
Om 10u start onze eerste activiteit. Maar eerst nog lekker ontbijten.
We doen terug onze kledij aan – We hebben gisteren als eens kunnen oefenen – en gaan naar buiten.
Daar staan de “Snow rackets” klaar. Dit voor 12 personen, want dat is onze vaste groep vanaf nu.
Na wat geklungel om ze vast te maken volgen we de gids in de sneeuw. De eerste echte ontmoeting met de wildernis op klaarlichte dag. We wisselen af en toe af, want wie vooraan loopt ziet iets meer af. De sneeuw ligt zo’n 70cm dik.
Niet zo’n grote hoeveelheid omdat het twee weken hiervoor al eens gedooid heeft. Positieve temperatuur in lapland? Ze snapten het daar zelf niet.
We maken een  mooie wandeling tussen de bomen, over rivieren en meren en leren dierensporen kennen. Wandelen op de Tobacco trail. Rendieren, hazen en hoenen. Ook de bever is terug van weggeweest. Onderweg zien we enkele bomen waar goed aan geknaagd is. Baardmos, het lievelingsgerecht van rendieren vinden we terug aan enkele bomen. Ja inderdaad het ziet er uit als een baard.
We gaan lekker lunchen – Mmm, verse dikke erwtensoep –  in de lodge om ons daarna weer klaar te maken om te gaan skiën (Langlaufen).
Iets waar we ikzelf niet erg naar uitkeek. We zijn zo’n 2 a 2,5u onderweg. Inclusief kleine hellingen en afdalingen.
Bij de laatste en grootste afdaling, kon iedereen zich eens laten gaan. Maar niet zonder vallen. Daar lag ik dan.
Het was dan ook bijna donker en we hadden geen lichtjes mee. Onze gids excuseerde zich. Niets aan te doen.
Mijn vrouw hield er dan ook een serieuze blauwe plek aan over.
‘Tijdens de avond  kregen we bij het diner nog een traktatie op noorderlicht. Niet het felste maar toch enorm van genoten.
De camera kon goed tegen de koude (Canon R5), enkel was het scherpstellen het moeilijkste. De donkere hemel en de koude vingers maakten het moeilijk. Terwijl konden we ook nog eens genieten van al de sterren op deze heldere avond. Wat prachtig toch.

Dag 4. Wat vliegen de dagen hier toch snel. Dat heeft natuurlijk te maken dat de dagen hier allemaal wat korter en goedgevuld zijn. Maar elke dag opnieuw kijk je met verbazing naar dit prachtige land.
Vandaag brengen we een bezoekje aan de Sami en zijn rendieren. Met zen allen op een grote slee voortgetrokken door een sneeuwscooter. We gaan eerst na een kleine verwelkoming bij de rendieren.
Wat een speciale maar prachtige dieren toch. We krijgen baardmos om ze te lokken. En ja hoor, daar zijn ze. Smul smul.
De ideale moment om wat leuke foto’s te nemen.
We gaan verder op stap in het domein van de eigenaar en stoppen bij een soort tipi tent, genaamd Lavvu. Deze gebruikten ze vroeger om de rendieren te kunnen volgen. Heel snel op en af te bouwen. We nemen plaats en leren hoe de Sami vroeger leefde. Heel primitief dus. Het is nu ook nog vrij primitief maar ze hebben wel een huis.
Echte Sami zijn het niet meer, want die zijn er bijna niet meer. Maar de eigenaar heeft wel al school gelopen voor Sami en leeft voor deze cultuur. Hij is hier ook ter plaatse geboren. Respect om deze cultuur staande te houden.
Het is tijd om terug op te warmen, want het is weer koud vandaag. We gaan opwarmen in een gezellig houten huisje. De exacte juiste naam ontgaat me even. Koffie of thee met kaas – sorry, echt niet lekker – en heel wat cultuur staat op de menu. Prachtig hoe de eigenaar vol overgave verteld over de Sami cultuur. Leuke weetjes over kledij, materialen en zijn familie. We genieten met zen alleen van de warmte. Zowel van deze persoon als de verhalen zelf. We kunnen hier gerust nog enkele uurtje blijven zitten, maar het wordt al snel donker. Tijd om terug te keren dus.
We gaan terug lekker tafelen, genieten aan het vuurtje en slapen want morgen staat misschien wel de nr 1 van de excursies op het programma.

Dag 5. Vandaag gaan we met heel wat hondjes op stap. We doen een huskysafari van 5u. Het is gelukkig al wat minder koud.
Iemand op de slee achteraan om te sturen maar vooral te remmen en iemand die vooraan onder een dekentje zit.
We krijgen uitleg hoe we de honden afremmen en veilig stoppen. Je hoort de bijna 40 honden ondertussen oerluid blaffen. Ze staan te popelen om te vertrekken, want daar leven ze voor. Eenmaal vertrokken hoor je niets meer. Ze doen wat ze het liefste doen. Lopen en trekken. Onderweg wat drinken en afkoelen door in de sneeuw te bijten. Als we stoppen beginnen ze terug te blaffen. Ze willen echt gewoon verdergaan. Tijdens onze lunch dat bijna altijd bestond uit soep, broodjes, koffie en gebakjes krijgen ze de husky’s ook een maaltijd. Bevroren maar dat vinden ze lekker. Wat energie opdoen voor de 2de helft van de dag.
We genieten de rest van de dag nog van de hondjes en de omgeving. De eigenaar van de hondjes stopt regelmatig eens om te vragen of alles ok is met ons en de husky’s. Ja hoor, alles toppie!
Wat een dag, wat een beleving! Dit wil ik ooit nog eens doen, maar dan wat langer.
Als we stoppen bij de kennel geef ik de hondjes nog wat dikke knuffels. I’m so in love.

Om half 9 ‘s avonds gaan we nog eens op stap met de grote slee. Bedoeling? Op jacht naar het nooderlicht.
Het ziet er spijtig genoeg te bewolkt uit. Maar weg zijn we.
We ontmoeten de stilte van de natuur. Ook weg van elk omgevingslicht. Even genieten. Maar het is toch maar koud zo stilzitten op de slee. We maken verderop een vuurtje en genieten van een drankje en hapje om dan zonder noorderlicht terug te keren naar de Lodge. Spijtig, maar ja dat is de natuur. Je hebt geen knopje om het noorderlicht zomaar te starten.
Heb toch nog een foto met sterretjes gemaakt, hehe.